Muzeum Archeologiczno-Historyczne w Głogowie - Gablota 14

CZARKA, 2. połowa XVI – 1. połowa XVII w.

Zabytek został wykonany techniką toczenia z jednej porcji gliny schudzonej domieszką o frakcji pylastej, a następnie pokryty zielonym szkliwem i wypalony w atmosferze utleniającej. Krawędź wylewu naczynia została ukształtowana faliście.

Ceramika szkliwiona, warsztat głogowski.

Wysokość: 450 mm,

Szerokość: 110 mm,

Numer Inwentarzowy: MH/A/5217/3

TALERZ, XVII w.

Wyrób z białawej gliny wykonany na kole techniką toczenia i wypalony w atmosferze utleniającej. Zdobienia w postaci stylizowanych roślin zostały wykonane rożkiem malarskim na angobowanym wnętrzu talerza, a następnie pokryte bezbarwnym szkliwem ołowiowym. Naczynia wytwarzane w tej technice upowszechniły się na Śląsku w XVII w.

Ceramika szkliwiona i polichromowana, warsztat głogowski.

Wysokość: 75 mm,

Szerokość: 345 mm, 

Numer inwentarzowy: MH/A/5208/38/2

ŚWIECZNIK, 2. połowa XVI – początek XVII w.

Kandelabr został wykonany ze stopu miedzi i cynku z wykorzystaniem techniki odlewu, kucia oraz cyzelowania. Kolista stopa przechodzi w zwężający się ku górze trzon z pierścieniowatym nodusem, zakończony trzema ramionami z talerzykowatymi profitkami. Tuleje na świece mają formę heksagonu z ażurowymi ściankami. Zabytki tego typu zachowane w całości należą do rzadkości.

Mosiądz.

Wysokość: 250 mm,

Szerokość: 150 mm,

Numer Inwentarzowy: MH/A/5207/164.

TŁOK PIECZĘTNY, ok. 1632 r.

Narzędzie zostało wykonane w bimetalu. W mosiężnym uchwycie jest otwór, który służył do zawieszenia go przy pasie. Okrągła płytka stempla odlana została ze srebra. W jej centralnej części w formie wklęsłego negatywu przedstawione są litery AL w ligaturze pod koroną zwieńczoną krzyżem, natomiast w otoku napis GROS GLOGAV W 163Z. Data umieszczona w legendzie może, lecz nie musi wskazywać na czas wykonania typariusza. Prawdopodobnie odnosi się do wydarzeń ważnych z punktu widzenia dysponenta.

Mosiądz i srebro, warsztat głogowski (?).

Wysokość: 29 mm,

Szerokość: 196 mm,

Depozyt 12, numer inwentarzowy 7.

TARCZA TRUMIENNA GEORGA V. ROSTOCKA, ok. 1636 r.

Owalny zabytek stanowił element miedzianego sarkofagu odkrytego podczas badań archeologicznych w 2008 r. W jego centrum namalowana została wielobarwna, pięciopolowa tarcza herbowa zwieńczona dwoma hełmami z klejnotami i ozdobiona labrami. W jej otoku widnieje napis: „Rom: Kay Maiest Obrister. GEORG • V • ROSTOCK” („Jego Cesarskiej Rzymskiej Mości Pułkownik Georg v. Rostock”). Przedstawiony herb należy do rodu Rostock auf Heinersdorf ze Śląska.

Miedź polichromowana, warsztat głogowski (?).

Wysokość: 231 mm,

Szerokość: 215 mm,

Głogów, kościół pw. św. Mikołaja.

TALERZ, lata ok. 1638–1679

Wyrób został wykonany techniką odlewu oraz toczenia na tokarce i cyzelowania. W centralnej części spodniej strony dna wybito dwie punce przedstawiające tarczę z literą „W” oraz z Barankiem Paschalnym. Znakowanie wyrobów cynowych było powszechną praktyką cechów, kontrolujących w ten sposób jakość produktów. Ze źródeł pisanych wiemy, że jeszcze w połowie XVII w. w większych miastach śląskich obowiązywał wymóg stosowania w odlewnictwie naczyń cyny tzw. dwunastej próby, a więc stopu, w którym stosunek tego metalu do ołowiu wynosił dwanaście do jednego. W omawianym czasie cynowa zastawa stołu była bardzo popularna.

Cyna z domieszką ołowiu (ok. 12%), konwisarz George Kriche

Szerokość 140 mm.

Depozyt 446, numer inwentarzowy 126.

NÓŻ, XVII w.

Sztuciec z głownią o prostym tylcu i lekko skośnym ostrzu przechodzącym łukowato w szpic (niezachowany), wykonaną wraz z trzonkiem z jednego kawałka metalu techniką kucia i rytowania. Rękojeść jest w przekroju poprzecznym oktagonalna i rozszerza się w stronę zakończenia w formie guzka. Ornament składa się z rzędów ukośnych kresek wyciętych w rękojeści. Na głowni odciśnięto natomiast znak nożowniczy.

Żelazo.

Długość: 172 mm,

Szerokość: 12 mm

Depozyt 109, numer inwentarzowy 163.

WIDELEC, XVII w.

Sztuciec dwuzębny, z trzonkiem w formie trzpienia, osadzonego w rękojeści rozszerzającej się w stronę zakończenia. Ornament składa się z zygzakowatych linii odciśniętych na całej powierzchni rękojeści. Widelce, najczęściej o dwóch zębach, zaczęły upowszechniać się w wśród śląskich mieszczan w XVII w., o czym świadczą znaleziska archeologiczne. Bardziej okazałe egzemplarze wchodziły w skład zestawów razem z łyżkami i nożami.

Żelazo, cyna.

Długość: 118 mm,

Szerokość: 9 mm.

Depozyt 109, numer inwentarzowy 190.

KAFLE PŁYTOWE, 1. połowa XVII w.

Bogato ornamentowane kafle piecowe zostały odkryte w zasypisku studni. Kafel narożnikowy wieńczy pełnoplastyczne przedstawienie putta, ściany zdobi ornament roślinny. Głównym motywem dekoracyjnym drugiego kafla jest wyobrażenie chusty św. Weroniki z odciśniętym wizerunkiem twarzy Chrystusa, podtrzymywanej przez dwa anioły. Zaprezentowane elementy urządzenia grzewczego dają nam wyobrażenie o wystroju XVII-wiecznej kamienicy mieszczańskiej.

Ceramika modelowana ręcznie oraz w formie, szkliwiona.

Numer inwentarzowy: MH/A/5223/56

HALABARDA, XVII w.

Nazwa pochodzi od niemieckich słowa Halm, oznaczającego drzewce oraz Barte, a więc topora. Składa się z grotu w kształcie wierzbowatego liścia, tulei na drzewce rozszerzającej się ku wylotowi, a także fragmentarycznie zachowanego haka z wypustkami. Broń miała pierwotnie także topór umieszczony po przeciwległej stronie haka. W XVII w. halabardy w zasadzie wyszły z użycia jako narzędzie bojowe, przekształcając się w broń paradną, o nierzadko bogato zdobionych żeleźcach lub myśliwską, używaną sporadycznie podczas polowań.

Żelazo.

Długość: 360 mm,

Szerokość: 140 mm,

Numer inwentarzowy MH/A/3839.